Mauro Forghieri heeft ons verlaten op 87 jarige leeftijd: Het afscheid van Ferrari’s meesterbrein

Mauro Forghieri is overleden op 87 jarige leeftijd. Als technisch leider van Ferrari is Forghieri een legende in Italië maar ook daarbuiten. Hij volgde bij Ferrari Carlo Chiti op in 1962 en bleef bij het Italiaanse merk tot 1987. Onder zijn leiding behaalde Ferrari in de formule 1 54 overwinningen, 7 constructeurstitels en vier titels bij de rijders. Daarna werkte hij voor Lamborghini, met minder succes, alvorens zijn eigen bedrijf Oral Engineering Group op te richten.

De vreugde om de presentatie van de 499P, Ferrari’s nieuwste wapen voor deelname aan Le Mans en het FIA-WEC, voorbije weekend bleek van korte duur. Vandaag kwam uiterst droevig nieuws ter ore dat Mauro Forghieri was heengegaan.

Blitzcarriere
Mauro mag zich fier de geestesvader van de vele scharlakenrode racebolides uit Maranello noemen waarmee “Il Cavallino” gedurende 36 jaar de strijd aanbond op het hoogste wedstrijdniveau. Op 13 januari 1935 zag hij het levenslicht. Geboren en getogen in Modena kreeg hij de passie voor de racerij van zijn vader die bij de Scuderia Ferrari werkte. In ’59 behaalde hij zijn ingenieursdiploma op de universiteit van Bologna en kon prompt aan de slag bij Ferrari. Een uit de hand gelopen discussie in Maranello leidde in 1961 dat de “staff” massaal ontslag nam. Een ongewone situatie waardoor Forghieri op de prille leeftijd van 27 jaar tot hoofdingenieur van de race afdeling werd benoemd ter vervanging van de legendarische Carlo Chiti. 

Geniaal

Dat de promotie heel wat verantwoordelijkheid inboezemde zal wellicht niemand ontkennen. Toch slaagde de jonge Mauro er briljant in deze zware uitdaging met succes te trotseren. Bij de prototypes wist Ferrari zijn dominantie verder te zetten, inclusief een abonnement op de zege in de 24 uur van Le Mans gedurende de vijf opeenvolgende jaren. Ook in de Formule 1 kende Ferrari aanvankelijk succes, John Surtees werd in 1964 tot wereldkampioen gekroond. In 1966 en 1967 bonden de 330 P3 en P4 de strijd aan tegen de Ford GT40s en andere derivaten. Steeds maar weer ontwikkelde Mauro de meest briljante constructies. In het begin van de jaren ’70 maakten de 312s hun intreden met een V12 op 180°. In 1972 behaalde “Il Cavallino” met de 312 PB zijn laatste titel in het WK der Merken zoals het FIA-WEC toen heette. Chassisspecialist Gian Paolo Dallara, die tegelijk met Forghieri zijn carrière bij Ferrari startte, noemde hem “de meest volledige ingenieur die hij ooit ontmoet had, ronduit geniaal”.  Toen in ’74 Ferrari besloot om zich enkel nog te concentreren op de F1 startte een nieuwe succesreeks met Niki Lauda. Ferrari won de volgende drie opeenvolgende jaren de constructeurstitel, terwijl Lauda tweemaal kampioen bij de rijders was in 1975 en 1977. In ’79 werd Jody Checkter met de 312T4, nog eens tot beste F1 piloot gekroond. Met het begin van het turbotijdperk stond Ferrari als eerste op het hoogste schavot, goed voor een wereldtitel bij de constructeurs in 1983.    

Lambo
Hoewel Forghieri in 1987 Ferrari verliet voor Lamborghini waarvoor hij een F1-motor ontwierp, bleef hij nog steeds een hechte band met Maranello behouden. Na vijf jaar deed Automobili Bugatti beroept zijn expertise voor de ontwikkeling van de EB110 en EB112. In ’95 stampte hij “Oral Engineering” uit de grond waar hij zich als technisch directeur ontfermde over diverse projecten voor de auto- en motorbranche.

Het gaat je goed daarboven “Ingegnere”! Bedankt voor al die prachtige, tijdloze creaties!

Tekst: Alec Lavaerts
Foto's: Ferrari en Georges De Coster