Freddy Loix, archetype van de moderne rallyrijder

Freddy Loix, bouwjaar 1970, hangt zijn helm aan de haak. De Limburger kan terugkijken op een prachtige carrière maar kwam toch enkele stevige struikelblokken tegen. Loix krabbelde altijd overeind en reed zich tussentijds de Belgische rallygeschiedenis in.

Freddy Loix zette zijn eerste stappen in de autosport op circuit, in de karting. Niet zonder succes. Loix deed zelfs ooit mee aan een selectie voor de Formule Ford. Hij proefde pas als 20-jarige voor het eerst van de rallysport, met een Lancia Delta HF, in 1990.

Het jaar erop nam gouwgenoot Guy Colsoul de jonge Loix onder zijn vleugels. Freddy ging aan de slag in de ateliers van Colsoul en mocht in ruil rally rijden met een Mitsubishi Galant. Loix boekte bijna iedere rally progressie en dat viel in het oog van Opel die de Limburger in 1993 opnam in het Opel Team Belgium, naast ene Bruno Thiry. Al snel volgden de resultaten. Loix kreeg er ook de kans om te proeven van het buitenland en ook hier reed Loix zich in de kijker met enkele knappe podiumplaatsen in de fel bevochten tweeliterklasse.

Marlboro

In 1996 volgde het jaar van de grote doorbraak. Met de steun van Marlboro ging de deur bij Toyota wagewijd open en het zou niet lang duren voor Loix zich ook bij zijn nieuwe werkgever in de kijker reed. In Spa maakte Loix nog een beginnersfoutje, anders opende "Fast Freddy" meteen met winst. Een paar weken later reed Freddy zich in de kijker in Portugal, dat toen geen deel uitmaakte van het wereldkampioenschap, maar Freddy draaide tijden die wel in de buurt kwamen van de WK-toppers het jaar ervoor. Al het goede van het voorjaar werd bevestigd in Ieper, die hij dat jaar voor het eerst won. De rally van Ieper zou een rode draad worden doorheen de carrière van Loix. 

In 1997 maakten de WRC's hun intrede, maar het was Loix die in zijn oude GT-Four het WK het best opende met een besttijd in de straten van Monaco. Ondanks enkele crashes werd 1997 het jaar van de bevestiging met een tweede winst in Ieper en een schitterende vijfde plaats in Sanremo met de Corolla WRC, een wagen die hij mee hielp ontwikkelen. 

Met een nieuwe zege in Ieper en enkele ereplaatsen in het WK in 1998 ging de poort open naar Mitsubishi, het team van wereldkampioen Tommi Makinen. Loix zou er drie jaar lang verkommeren in de schaduw van de Finse wereldkampioen. Successen waren eerder schaars. Behalve een vierde zege in 1999, stond Loix geen enkele keer op het podium in het WRC, terwijl Makinen zich de geschiedenis in reed.

Loix werd in 2002 opgevist door Hyundai maar kreeg daar geen wapen om mee te doen voor de prijzen. Loix maakte wel nog indruk in Zweden door mee te spelen voor een podiumplaats, ondanks een blessure aan zijn voet, opgelopen in de Monte Carlo na een crash, maar de WK-carrière bleef in het slop. In 2004 mocht hij wel nog aantreden als asfaltpiloot in het team van Peugeot met de iconische 307 WRC. Loix bevestigde nog één keer zijn uitstekende status als asfaltvreter alvorens stil te verdwijnen uit het WK-gebeuren.

IRC

Pas in 2007 kwam de Limburger terug boven water in een gemengd programma. Hij werd vice-kampioen in België met een Polo s2000 en etalleerde enkele keren zijn vaardigheden in het IRC aan het stuur van een Fiat Punto s2000. Daarmee werd de deur geopend naar een IRC-programma bij Peugeot in 2008. Loix greep net naast de titel, ten koste van Nicolas Vouilloz, maar knoopte wel aan met overwinningen in de Valais, de Barum Rally en uiteraard in zíjn Ieper.

In 2010 maakte Loix dan de overstap naar Skoda na een moeilijk tweede jaar bij Peugeot. Ook hier bleven successen niet lang uit. Loix werd opnieuw vice-kampioen in België en boekte opnieuw mooie Europese overwinningen, in de Barum Rally, op Madeira en uiteraard,... in Ieper.

Het jaar erop poogde Loix nog een keertje de IRC-titel binnen te halen, zonder succes en ook zijn jacht op de Franse titel in 2012 bleef vruchteloos.

Loix plooide zich terug op België vanaf 2013. Hij werd vier keer op rij Belgisch kampioen en boekte in Ieper zijn achtste, negende, tiende en elfde overwinning. Loix was de jongste jaren ontembaar in het BRC.

De jongste maanden dikten de geruchten over een nakend pensioen. Die werden maandag bevestigd. Er komt dus een eind aan een era.

Godenkind

"Fast Freddy" zal vooral herinnerd blijven als een godenkind die zijn carrière in het slop reed bij Mitsubishi. Het enige dat Freddy kan verweten worden is dat het niet slim was om tweede viool te gaan spelen in een team waar alles rond Makinen draaide. Freddy zette die ene verkeerde keuze weliswaar zelf recht door indrukwekkende staat van dienst in het IRC (met maar liefst zeven overwinningen), vier Belgische titels en bovenal 11 overwinningen in Ieper waarmee hij niet alleen de gouwe ouwe en zijn eigen generatie overklaste, maar ook jonge wolven à la Kevin Abbring, Kris Meeke, Stéphane Lefebvre en Craig Breen vaak met beide voetjes terug op de grond zette.

Loix was de perfecte overgangsfiguur tussen het heldentrio Patrick Snijers, Robert Droogmans en Marc Duez en onze huidige vedette Thierry Neuville. "Fast Freddy" loodste ook de rallysport de 21ste eeuw binnen in België, met een knappe kop en een vlotte babbel, en was immer bereikbaar en toegankelijk voor iedereen. In combinatie met een enorme werkkracht en onnavolgbare motivatie zorgde hij voor het archetype van de moderne rallyrijder, waar we, voor of tegen, immer dankbaar moeten voor zijn. Hij zorgde eigenhandig voor de professionalisering van de rallysport in België.

Freddy stopt in schoonheid, wat al lovenswaardig op zich is, en waar enkelen best een voorbeeld zouden aan nemen! Rest Loix te wachten op een telefoontje uit Ieper voor zijn ereburgerschap en een gouden standbeeld in de schaduw van de Lakenhallen.