Toyota Gazoo Racing zet kers op de taart

Met de rijderstitel in het WRC-kampioenschap heeft Toyota Gazoo Racing nu zowat alles bereikt in de kampioenschappen waar ze actief in zijn. Ott Tänak zorgde in het Spaanse Salou voor een dikke kers op een stevige slagroomtaart. Voor TGR is het ongetwijfeld het strafste jaar uit hun geschiedenis.

In dik een jaar tijd won Toyota Gazoo Racing: de Dakar, het WEC-kampioenschap, de 24 Uren van Le Mans, de merkentitel in het WRC en nu dus ook de rijderstitel. Met andere woorden, in de disciplines waar TGR het nadrukkelijkst zijn pijlen op richt, hebben ze alles bereikt. En dan spreken we nog niet over alle kleinere competities en series. Niet slecht voor een team dat eigenlijk nog niet zo lang rijdt onder de vlag van Gazoo Racing. Het team werd op het einde van het vorige decennium opgericht en was in den beginne ook een echte “Gazoo”, verwijzend naar een 'garage' waar een kleine kliek specialisten non-stop nadachten over hoe ze hun producten konden verbeteren.

Gazoo bouwde netjes voort op wat al was en bleef winnen, maar de jongste jaren, sinds Gazoo Racing een bijna even sterke merknaam is geworden als Toyota, gaat het hen voor de wind. Het eerste grote succes werd vorig jaar geboekt toen het team en het merk voor het eerst in hun bestaan de 24 Uren van Le Mans won. Kort daarop volgde de merkentitel in het WRC alvorens even later ook een eerste zege in de Dakar Rally op hun naam te schrijven. Daar kwam nog een WEC-titel bij en een tweede opeenvolgende zege in Le Mans dit jaar. In anderhalf jaar vulde TGR zowat alle historische hiaten op. Ott Tänak dichtte het laatste gat.

En de honger is bijlange nog niet gestild, want TGR is al een tijdje hun nieuwe circuitspeeltje voor 2020 aan het testen. Afgelopen donderdag stelde Gazoo ook hun nieuwe dreamteam voor de komende Dakar voor, met Fernando Alonso als grote vedette, en ook in de rallysport is de honger nog niet verzadigd.

"Ik kan nog niet zeggen wanneer we de nieuwe Yaris zullen zien of wanneer de auto zal aangepast worden aan de look van de nieuwe productiewagen”, aldus Tommi Mäkinen die zich afgelopen week, net zoals zijn rijders, constant hulde in stilzwijgen over alles wat volgend seizoen aanbelangt. Maar op de voorstelling van het gouden Dakarkwartet dook Akio Toyoda in een ludiek filmpje op waarin hij Nasser Al-Attiyah vroeg om een tweede Dakarbeker. Achter hem, in camouflagepak, de nieuwe Yaris. Veel viel er nog niet te ontwaren, maar hongerig zag die er wel uit.

Toyoda wil duidelijk alles verlengen wat er te verlengen valt. Zeges, titels, rijders. Enkel Ott Tänak ligt even dwars, al zorgde hij dus wel voor de eerste titel voor Toyota sinds Didier Auriol in 1994.

Niet onbelangrijk, er schuilt een stille Belg achter een groot deel van het succes, met Lommelse bescheidenheid. Principal Engineer Engine Application luidt zijn titel. En hij mag Tänak gewoon Ott noemen. “Vorig jaar kreeg ik de wagen van Ott Tänak toegewezen. Hij heeft ons ontzettend geholpen in de verdere ontwikkeling van de wagen”, aldus Door Geusens. “Er was een klik en ondertussen is er een band ontstaan. We horen elkaar heel vaak, alleen de jongste dagen was het iets serieuzer. Ja, hij is zenuwachtig”, aldus de Limburger kort na de shakedown voor de Catalaanse wedstrijd aan onze reporter ter plaatse. “Dan moet je er gewoon zijn. We laten hem dan praten zonder veel te vragen.”

De motor is naast de aerodynamica dé sterkte van de wagen. “Het koppel is enorm. Andere teams hebben geprobeerd ons na te doen. Denk maar aan de aandrijving met tandwielen in plaats van een ketting. Maar hun winst qua vermogen bleek eerder gering. Er zijn zeker nog zwakke plekken, anders waren we nu al kampioen”, aldus Door die uiteraard de pijnpunten niet blootlegt voor een journalist. Zou Tänak de naam Geusens laten vallen hebben bij zijn contractonderhandeling?

Vier dagen na ons gesprek was er feest. Drie jaar TGR_WRT levert hen een merken- en rijderstitel op. De kers op de taart, maar we hebben inmiddels al door dat het pas de afwerking was van de eerste laag, de romige bodem van een nog te maken stapeltaart.

Foto: RIP & Sandro Delaere