Corona-kronieken: Erik Qvick en zijn snelste Mini ter wereld

De autosport moet noodgedwongen enkele maanden op vakantie. Terwijl uw geduld buitengewoon op de proef wordt gesteld, graven wij in de rijke archieven van onze passie om u enkele pareltjes uit het (verre) verleden voor te schotelen. Erik Qvick heeft de afgelopen decennia naam gemaakt met de bouw van niet-alledaagse racewagens. Het eerste grote project van de Oostendenaar was de Mini Cooper S3, ook gekend als de snelste mini ter wereld.

Wanneer BMW in 2001 de nieuwe generatie Mini introduceert en Erik Qvick met het idee loopt een exclusieve racewagen te bouwen, hoeft de Oostendenaar niet lang na te denken. "Mijn plan was om een nieuw Mini-chassis aan te kopen en te proberen er een zescilinder in te bouwen", vertelt Qvick. "We kochten een exemplaar van de pas uitgebrachte Mini, plaatsten er een BMW-motor in de lengte in en monteerden een spaceframe in de bestaande kas. We voorzagen ook een benzinetank van 120 liter, een van onze sterke punten. We konden namelijk stints van 2,5 uur afwerken. De wielbasis was liefst acht centimeter langer dan standaard - het maximaal mogelijke - een factor die onze bochtensnelheid beperkte."

Het debuut van de wagen vond plaats in 2002 en het project was vrijwel meteen succesvol. Er werd ook gedacht aan deelname aan de 24 Uur van Zolder, zonder goed te weten wat de verwachtingen waren. "In korte wedstrijden kwam de Mini Cooper S3 goed voor de dag, maar een etmaalrace - zeker die in Zolder - is toch wel wat anders. We verbaasden vriend en vijand en eindigden in de top 10 algemeen - en als eerste toerismewagen. De wagen draaide als een Zwitsers uurwerk, de motorkap is tijdens de hele wedstrijd niet geopend geweest. Na de finish was ik iets te enthousiast en door enkele burnouts ging de drijfstang stuk. Het resultaat was binnen en dat telt!"

De snelste ter wereld

De krans 'Fastest Mini of the World' bestaat nog, maar de tand des tijds heeft zijn gevolgen gehad voor het aanzicht ervan

Het succes van de sympathieke racewagen bleef echter niet beperkt tot Belgische bodem. "Plots kregen we vragen uit het buitenland", herinnert Qvick zich. "Zo werd er in 2002 een wedstrijd georganiseerd in Donington voor de snelste Mini ter wereld. We werden uitgenodigd en tot ieders grote verbazing - inclusief de onze - wonnen we die wedstrijd! We kregen een beker en een bloemenkrans, typisch Engels - geweldig. Zowel voor mezelf als voor het team waren dat zeer leuke tijden natuurlijk, we waren erin geslaagd de snelste Mini ter wereld te bouwen. De interesse voor ons project bleef maar stijgen en we werden in Engeland aangesproken door Andrew Howard, de man achter ijsproducent Beechdean en zelf een fanatiek autosportliefhebber. Hij vroeg ons wat die auto moest kosten, maar ik wilde niet verkopen, want het Belcar-seizoen was nog niet ten einde. Toen kwam de vraag om 'simpelweg' een tweede exemplaar te bouwen en zo geschiedde!"

De wagen was in grote lijnen identiek, hoewel er hier en daar verbeteringen waren aangebracht. "Hij vertrok voor een tocht over het Kanaal, maar is daar tijdens een wedstrijd achterwaarts de muur ingegaan", gaat de West-Vlaming door. "De mensen ter plaatse zijn begonnen met de herstelling, maar niet volgens de manier waarop ik 'm had opgebouwd. Toen ik de mogelijkheid kreeg hem terug te kopen, heb ik niet getwijfeld. Dat is nostalgie, weet je! Hij staat in onze atelier en het plan is er om de Mini weer op te bouwen in originele staat, en misschien links en rechts nog te verbeteren. Zo zouden we bijvoorbeeld de motor kunnen vervangen door een S54-krachtbron uit de BMW E46 M3. Ook de versnellingsbak kan geüpdatet worden, want bij de initiële ontwikkeling hebben we om financiële redenen bepaalde compromissen gesloten. We zien wel, het is vooral een nostalgisch gevoel. De Mini is achteraf gezien de wagen die ons team gelanceerd heeft en waardoor we permanent onze blik naar de racerij konden wenden. Ik denk dat hij voor veel mensen een graag geziene deelnemer was, dat merkten we toch aan de vele feedback die we kregen. Ook wijzelf denken nog vaak terug aan die tijd en dan is het moeilijk om niet te glimlachen."

Oude liefde

De Mini Cooper S3 was slechts het eerste van enkele memorabele projecten uit de ateliers van Qvick Racing. Nadien was er de Ultima GTR, een wagen die in eerste instantie ontwikkeld werd met Patric Derdaele. "Ik was verzot op de Le Mans-achtige sportprototypes en zo kwam ik uit bij de Ultima, een Britse kitcar. Ik vond het een mooi model en heb contact opgenomen met de constructeur, waaruit bleek dat de prijs meeviel. We zijn dan begonnen de wagen op te bouwen, maar al snel bleek dat er gigantisch veel werk op de plank lag om er een betrouwbare racer van te maken. Eigenlijk waren de prestaties in het eerste seizoen eerder tegenvallend en begon het pas vanaf het tweede jaar naar wens te lopen. Partric en ik zijn elk onze eigen weg gegaan, waarbij ik in eerste instantie onze wagen verder deed evolueren, maar uiteindelijk besefte ik dat we meer aan het rekenen en tellen waren met budget dan echt racen. Het project eiste veel van onze eigen middelen, dus besloten we onze aandacht elders op te richten."

VR Qvick Racing Team - BMW M2 MARC V8 CARS

Nadien was er de Astra Silhouette, maar de motor kende vanaf 7500 toeren veel vibraties. Een nieuwe krukas kon het probleem oplossen, "maar die moesten we in vijfvoud bestellen en dat kostte uiteraard een flinke duit. Bovendien brandde de wagen in Litouwen compleet uit na een crash. We zijn dan teruggekeerd naar de oude liefde, BMW, met eerst een BMW E36 en daarna een BMW E90 WTCC. Meer recent was er dan de Marc Cars, waarvoor we een BMW M2-chassis ontwikkelden. Volgens Marc Cars zelf was dat niet mogelijk, maar ik heb gerekend en gemeten en volgens mij ging het wel. Het resultaat, na uur werk, was de unieke Marc Cars BMW M2. Waarom? Geen idee... Omdat het kan en omdat ik koppig en eigenzinning ben, maar vooral ook gepassioneerd!"

Een flinke collectie trofeeën bij Qvick Motors

We komen tot slot nog heel even terug, met videobeelden uiteraard, op het debuut van die onvergetelijke Mini Cooper S3, tijdens het New Race Festival van 2002 op Circuit Zolder. De auto is meteen heel snel, maar in de openingsfase breekt plots de versnellingspook af. Het vervolg is gelukkig een stuk rooskleuriger!