Test Suzuki Swift Sport: brave smoelentrekker

Ietwat verscholen in de catalogus van Suzuki zit een klein venijnig stekeltje dat luistert naar de naam Swift Sport. Met de Swift Sport toont de Japanse constructeur aan dat ze sportievelingen niet zijn vergeten. Op basis van hun nieuwe, misschien wel eerste mooie, Swift werkten ze een sportieve wagen uit die zich niet alleen uitstekend gedraagt in een stedelijke omgeving, maar vooral goed tot zijn recht komt op open glooiend terrein, de betere smoelentrekker die dus multi-inzetbaar is.

Het is al een tijdje geleden dat Suzuki zich nog eens liet gelden op de rally- en racewegen. Iedereen zal zich de Suzuki Ignis s1600 nog wel herinneren als een vreemde eend in de bijt, of de Suzuki SX4 waarmee de Japanners in het WRC de rallyharten veroverden met een bloedmooie wagen, maar die echter nooit potten brak. Op heden is de inbreng bescheidener, behalve in sommige nationale competities zoals Spanje (of enkele jaren geleden nog in Frankrijk met de Swift Cup) of met het unieke bouwprojectje van de Deen Kenneth Madsen, de Suzuki Swift Maxi 2000.

Die laatste is niet onbelangrijk, want de wagen is gebouwd op basis van de nieuwe Swift die we hier voorstellen. Met de Swift Sport heeft Suzuki goud in handen. De wagen biedt de perfecte basis om aan te knopen met het beperkte, maar toch wel roemrijke, rallyverleden.

We voelden de wagen dan ook maar wat graag aan de tand, vooral omdat we vorig jaar de Opel Corsa GSI ook onder de bips kregen. Met 140 pk, een 1.4l benzinemotor, een niemendalletje in gewicht en een korte wielbasis, zijn ze perfect vergelijkbaar.

Champion

De Swift Sport ziet er ontzettend goed uit. De Swift op zich is al mooi, met een veel jonger en frisser profiel, en knappe radiatorrooster en een wulps lijnenspel. Eindelijk een Swift met een geheel eigen identiteit. En de Swift Sport heeft nog een pak meer om naar te kijken. De stoere velgen, het subtiele achtervleugeltje, de brede snoet met kevlar-voorlip die de verlaagde basis nog meer benadrukt, de dubbele uitlaat die zorgt voor het nodige geronk, de met vier centimeter verbreedde wielbasis en de knap ingewerkte remlichten. Wij kregen hem in het Champion Yellow (om de vergelijking met een smoelentrekker compleet te maken), veruit de meest opzichtige kleur, maar eigenlijk de enige tint die bij dit geinige ding past. Enkel het rode “sport”-logo komt ietwat goedkoop over. Een simpele “S” die verwees naar Sport had de alliteratie even sterk gemaakt.

Binnenin is de Sport wat te bedeesd. De afwerking oogt vrij hard met heel wat stugge materialen en daar kunnen de nochtans mooi ingewerkte rode accenten op het dashboard en zijdeuren niet veel aan veranderen. Het infotainmentscherm past wel perfect en is uiterst gemakkelijk in gebruik, doch een beetje traag. Met fijn rood borduurwerk op de zetels verraadt hij wel zijn identiteit, al zijn die kuipen misschien net iets te comfortabel en te zacht zijn om genoeg ondersteuning te bieden tijdens het sportievere werk. Je voelt dat Suzuki hinkt op twee benen. Het stuur vat dat perfect samen. De bovenste helft is in leer met ook daar rode borduuraccenten die sportiviteit uitstralen, de onderste helft laat zich kenmerken door een afwerking in plastic waar je constant op zit te wrijven om je vingerafdrukken af te vegen. Het had iets ambitieuzer gemogen binnenin.

Het rijgedrag voelt een beetje hetzelfde aan. Er is een te goed compromis gevonden tussen een stadswagen en een sportieve “hot hatch”. Suzuki had met deze Sport iets meer de kaart mogen trekken van het sportieve.

De wagen staat comfortabel afgeveerd, maar voor een sportieveling had het misschien wat harder en scherper gemogen. Niet dat het rijden geen plezier bezorgt, integendeel. Vooral de achtertrein is voortreffelijk dankzij die onvermurwbare Monroe-schokdempers. Op technische stukken, op een glooiend parcours, bij snelle lastwissels, te allen tijde voelt het geheel, maar vooral de kont stabiel aan. Niet dat de voortrein geen goed werk levert, maar bij het accelereren ondervinden we geregeld wielspin wat niet meteen vertrouwen biedt (al zal het slechte weer en het gladde wegdek er veel mee te maken hebben gehad). Het elektronisch gestuurde sper geeft niet thuis in natte, vuile of gladde omstandigheden. Bij droger weer en wat warmgedraaid rubber merken we dat er eigenlijk niets te vrezen valt en dat het speciaal ontwikkelde Heartect-platform meer dan degelijk, doch wat braaf, is. Dito met de stuurrespons die agressiever en scherper had gekund, maar misschien zijn we nog net iets te veel gewend van die Opel Corsa GSi.

Kwiek

Wat wel agressief en scherp is, is het pedalenwerk. Het gaspedaal is ontzettend kwiek en de 1.4l-Boosterjet-motor met zijn 140 pk antwoordt snel, misschien net daarom dat de voorste Continental ContiSports onder de Swift sneller aan het spinnen gaan. Ook bij het remmen is er een snelle respons. De geventileerde remschijven van 16 duim vooraan en de volle schijven van 15 duim achteraan, klauwen zich wel nogal bruusk vast, maar brengen dit lichtgewicht van 970 kg in geen tijd tot stilstand zonder dat de achterkant een eigen leven gaat leiden. Het koppel van 230 Nm gegenereerd tussen 2.500 en 3.500 rpm, toch niet slecht in dit segment, en de manuele zesbak zorgen voor een uitermate fijne, lustopwekkende rijbeleving. Maar hij mist wat "Yeehaa" en "Grrrr".

Deze Swift kan behoorlijk wat smoelen trekken. Hij is comfortabel en ruim genoeg om in een dagdagelijkse stadsomgeving te gebruiken, maar ook op open, geaccidenteerd terrein trekt hij zeker zijn streng met een degelijk chassis, een vinnig 1.4l-benzinemotortje en veel koppel.

Vraag is wie “begoest” is om met een basisprijs van dik 23.000 euro een Suzuki Swift Sport te overwegen, zowat de prijs van de Opel Corsa GSi en zelfs de Ford Fiesta ST (!). Slecht nieuws is dat er in België misschien weinig over de toonbank zullen rollen, goed nieuws is dat er misschien weinig over de toonbank zullen rollen, want wie dit aanschaft zal iets uniek in handen hebben. En ja, hij zal beneden worden!