Test 208 GTi by PS: Klauwende welp zonder compromissen

Wie in het autosportwereldje 208 zegt denkt meteen aan de 208 R5 waarmee onder meer Craig Breen zich opwerkte tot in het WRC, of die van RACB-pupil Guillaume de Mévius, of aan de 208 R2, of aan de 208 WRX waarmee Sébastien Loeb en Timmy Hansen het mooie weer maken in de rallycross. Allemaal telgen uit de stal van Peugeot Sport, en zo hebben ze er ook eentje voor in het gewone wegverkeer: de Peugeot 208 GTi … “by Peugeot Sport”. Een welp met een muil van een leeuwenkoning, ongetemd en compromisloos.

De gewone GTi en de GTi “BSP” zijn al een eindje in rotatie, dus echt veel nieuws kunnen we niet vertellen. Gelukkig maar: dan kunnen we de cijferdiarree heel kort maken. Deze “Hot Hatch” wordt aangedreven door een 1.6 THP-motor die 208pk ontwikkelt met een koppel van 300 Nm, en dat voor een gewicht van 1,3 ton (bestuurder incl.). Naar triple digits spurt de 208 in 6,7 seconden. In vergelijking met de gewone GTi hangt deze wagen 10 mm dichter tegen de grond en is het spoor zowel vooraan als achteraan iets breder. Het verbruik? 5.4 liter (maar reken er minsten twee liter bij ;) ). Heeft het nog veel zin om te zeggen dat de kofferinhoud 285 liter bedraagt? Wie zou in godsnaam dit kanon kopen voor hetgeen achterin ligt?

Bruhhe 

Geen rood-zwarte uitvoering, of de blauw-rode die we kennen vanuit de rallysport, maar wel een blauw-zwarte versie krijgen we mee. Het is even wennen, vooral als we nog geen halve dag later van een autoleek te horen krijgen dat de wagen precies uit de Club Brugge-franchise lijkt geplukt.

De twee kleurtjes verraden uiteraard meteen om welke versie van de 208 GTi het gaat, maar voorts zijn de verwijzingen naar Peugeot Sport veel subtieler. De mooi ingewerkte badge op de zijlijn valt het meest in het zicht. De rode GTi-accentjes binnenin zijn een pak bescheidener, net zoals het logo binnenin de deurstijlen en op de zetels. Als je in de wagen zit, zie je eigenlijk niets dat nog verwijst naar “Peugeot Sport”. Er staat wel een GTi-logo op het stuur, net zoals in de gewone GTi.

Toch heb je binnenin nog altijd het gevoel dat je je in een vrije normale, weliswaar sportieve stadswagen (gniffel) begeeft, ook al hang je diep in de comfortabele alcantarazetels. Het interieur is sober, maar verzorgd, netjes afgewerkt met rode accenten en duidelijk. Opvallend is het kleine stuurtje. Alsof je in een kart kruipt. Het grote nadeel aan dat kleine stuur is dat het pal in de weg hangt van het dashboard. Hoe we onze zetel ook verschuiven, verhogen, verlagen of het stuur verplaatsen, goed zicht op het dashboard krijgen we nooit. Nochtans niet onbelangrijk voor een spurtbom die deze stadswagen (gniffelt opnieuw) in een halve oogwenk naar 50, 70 en zelfs 120 km/u brengt. Ook de hendel voor de cruisecontrol hangt volledig uit het zicht.
Maar verder hebben we weinig opmerkingen, en dan moeten we de sleutel nog omdraaien. Een sleutel omdraaien, lekker oldskool.

Even wat achtergrond:

De 208 GTi, dat is en blijft toch de enige jonge broer van de 205 GTi (onze excuses aan de 106), een mythische wagen die mid-jaren tachtig zijn gelijke niet kende. De 205 (ook zonder het GTi-logo) zette Peugeot in een moeilijk moment terug op de wereldkaart. De titels met de 205 T16 in de rallysport, Pikes Peak, Dakar, … zorgden voor een wereldwijd uitstalraam. “Wagen van het jaar” tot zelfs “Wagen van het decennium”, alle mogelijke titels kreeg de iconische 205 toegeworpen.

Met de 208 probeerde Peugeot een soortgelijke campagne te voeren en naar de markt te gaan. Toch op sportief vlak. Denk maar aan de 208 T16 R5, de herintrede in Pikes Peak en Dakar (weliswaar met de 3008). Of Peugeot daarmee zijn status op het niveau van 1984 heeft weten te krijgen is twijfelachtig, maar als autosportliefhebber hebben we er wel een pak plezier aan beleefd de voorbije jaren.

Rally Cup

We nemen de Peugeot 208 mee naar z'n thuisland, naar de Opaalkust. De Rallye Le Touquet is vaak de openingsmanche van de Franse 208 Rally Cup, al jarenlang één van de hoogst aangeschreven merkencups van (West-)Europa. Vraag het maar aan Kevin Abbring of Stéphane Lefebvre. De klassementsproeven in het glooiende decor met pittoreske dorpjes moeten zich dan ook perfect lenen voor deze bijtgrage welp.

Denken we.

De proeven liggen enorm hobbelig en de weersomstandigheden zijn allesbehalve gunstig waardoor er heel wat vuil op de baan ligt. De regen en het vuil speelt ons weinig parten, behalve als we hernemen na een korte bocht. Al die paarden op de grond krijgen op “black ice”, grint en modder is niet simpel, ondanks het Torsensper. In het bochtenwerk hebben we er amper last van. De Michelin Sports klampen zich namelijk vast aan iedere morzel asfalt.

De oneffenheden zijn een pak minder aangenaam. De 208 is enorm stug en hard afgeveerd, en reageert op ieder putje en bultje. Het is hard werken aan het stuur dat constant in beweging is, zeker bij het accelereren. Op sommige stroken durf je amper je hand los te laten om op te schakelen, omdat de wagen constant zoekt om de 208 pk optimaal op de baan te krijgen. Die zoektocht vertaalt zich rechtstreeks in het stuurgedrag. Handen tien voor twee houden is de boodschap. Comfortabel is het niet, en het vergt zelfs een stevige portie concentratie, zeker als je een proef aandoet van 15 kilometer en langer. De 208 toont geen greintje flexibiliteit. Love it or leave it, grauwt ie in het Frans.
Die stugge houding zorgt er wel voor dat de beleving en het snelheidsgevoel stevig wordt opgekrikt, zelfs bij hele normale, “goed huisvaderlijke”, sociaal acceptabele snelheden, maar of dat de bedoeling of een voordeel is betwijfelen we. Je voelt wel dat onder het gedans en gespring heel wat potentieel schuilt.

Limiet

Gelukkig zitten er ook een pak effen, brede, glooiende partijen in het prachtige parcours in het hinterland van de Franse Opaalkust. Het asfalt is veelal abrasief en korrelig en daar bijten de Michelins zich met plezier in vast. De wegligging op deze stroken is ronduit fenomenaal, de grip en stabiliteit dankzij dat brede spoor onbeschrijfelijk. De welp wordt speelser en laat zich aaien. Het al te corrigerende stuurgedrag dat we op oneffen stukken vaak verguisden, is uitermate correct en een absoluut genot op vlakke wegen. De wagen doet perfect wat de bestuurder aangeeft. De 208 heeft ook ontzettend veel koppel. Hij vergeeft het makkelijk als je een versnelling te hoog zit na een bocht. Hij trekt zich in geen tijd uit de lage toeren. We hebben nog marge, nog héél véél marge. En dan ligt het zelfs nog nat. Trouwe lezers weten dat we graag een wagen door een natuurlijk landschap jagen, maar deze 208 willen we gerust nog eens op een droog afgesloten circuit testen. Een volledige dag aan de Opaalkust, maar we weten bijlange nog niet waar de limieten liggen van deze Franse Majorette. Vraag is dan wel of we met een stadswagen (gniffel²), dan wel een circuitwagen op weg zijn?

En dan is er nog dat geluid. Dat zalige gebrom en rauw geronk, en die heerlijke plofjes bij het schakelen. Het is absoluut niet erg dat Peugeot heel weinig moeite heeft gestoken in de isolatie. (Ja, we hebben als de eerste beste Johnny met open ramen door een tunnel in een te hoge versnelling gereden.)

Dit is een alleraardigst dingetje voor de echte liefhebber. Bijna een must-have voor een verzamelaar. Geen franjes, geen prullen en geen compromissen. Geen startsysteem maar een ouwerwetse sleutel, in het donker geen oplichtende rode details in de cockpit maar een zwart hol, geen grijphendels boven de deuren, geen overbodige knoppen maar een doodsimpel en duidelijk ingewerkt aanraakscherm. En de enige knop die je moet omdraaien is die in je hoofd. Geen compromissen. Op hobbelige wegen is deze wagen absoluut geen cadeau, op vlakke banen een zegen voor uw gemoedstoestand, want blij word je er zeker van.

Koning van de jungle

Conclusie: Peugeot presenteert deze wagen als sportieve stadswagen. Vandaar ons constante gegniffel. Drop deze kleine leeuw A.U.B. niet in een stad, maar jaag ‘m de jungle in, de buiten op. Maar ook niet de boerebuiten of een Waalse snelweg, want daarvoor is de wagen veel te bonkig. Maar op een mooi open effen stukje weg is iedere kilometer met deze wagen een waar genot, en het wordt steeds beter, en leuker, én intenser. Het geluid, het gevoel, de beleving, die schitterende, unieke en gewaagde looks, … Heerlijk machinetje.

De “GTi by Peugeot Sport” is een paar duizenden euro’s duurder dan de “gewone” GTi. Voor het (rij)comfort hoef je het niet te doen (ondanks het bredere, stabielere spoor), voor de PK’s ook niet (208 blijft 208), maar als je deze wijd opengesperde bek naast een gewone GTi zet, dan weet je meteen waarom je maar al  te graag nog eens naar je portefeuille grijpt.. De kans dat de catalogus van de Fiesta ST of Clio RS stof vangt, is niet onbestaande. De 208 GTi (BPS) heeft alles om koning van het hothatchjungle te worden. We worden weer een beetje verliefd terwijl we schrijven.

Als je voor de 208 GTi BPS gaat, ga dan toch maar voor de zwart-rode versie, wil je niet constant gesleten worden als Club Brugge-supporter.



Foto's: Peugeot en Sandro Delaere