Test Fiat Abarth 124 GT: Italiaanse nostalgie met Japans sausje

Je zag het de voorbije jaren wel vaker, constructeurs die uitpakken met een heruitgave van een iconische wagen. Denk maar aan de Volkswagen Beetle of de Mini. Een pak spannender wordt het als sportieve iconen in een nieuw jasje worden gestoken. Het is altijd bang afwachten naar het resultaat, maar in het geval van Fiat hebben ze nostalgici noch moderne critici ontgoocheld. De Fiat 124 mag gezien worden, zijn stoere broer, de Fiat Abarth 124 GT, móet gezien worden!

Van iconen blijf je af. De Beetle is een flauw afkooksel van de legendarische kevers, en Mini heeft maar weinig meer te maken met het originele wagentje. Je zou voor minder vrezen en trillende wenkbrauwen krijgen als pakweg Renault beslist om een nieuwe Alpine op de markt te brengen, of Lancia een Stratos, of in dit geval Fiat een 124, niet toevallig drie stijliconen ontsponnen in dezelfde tijdsgeest. Maar de vrees bleek onterecht. Esthetisch hebben de merken de oorspronkelijke lijnen waar iedereen zo verliefd op werd, behouden. Zo ook bij Fiat die heel veel respect heeft getoond voor de wagen die in de tweede helft van de jaren zestig, tot lang erna, veel harten heeft doen sneller slaan.

Rally-icoon

Als sport- en rallyliefhebber denken we bij het horen van "Fiat 124" uiteraard graag terug aan de Fiat Abarth 124 Rally, in group 4-spec. Wie in de geschiedenisboeken duikt, zal ongetwijfeld foto's tegenkomen van onder meer Markku Alen. Hij stuurde bijvoorbeeld zijn Italiaanse furie in de Acropolis in 1975 naar de overwinning. Ook Rauno Aaltonen, Achim Warmbold en Björn Waldegaard namen ooit plaats in dit koersbeest dat de weg plaveide voor de succesvolle Fiat 131.

Toen Fiat in 2016 de nieuwe Fiat 124 voorstelde, sprongen logischerwijze heel wat dolenthousiaste raceteams op de kar om ook deze Italiaanse schone op de rallywegen te brengen, zeker nadat ook huistuner Abarth zijn sportieve verlangens er mocht op botvieren. Ook dit rallyproject, bijna 50 jaar na het eerste 124-project, is geen onverdeeld succes gebleken. Op dit eigenste moment rijdt jonkie Nicolas Ciamin de pannen van het dak in het Franse kampioenschap en ook in België was de wagen al, met Cédric De Cecco aan het stuur, te zien.

Autosport.be kreeg de kans om met de Fiat Abarth 124 GT op pad te gaan. Een kans die we ons niet lieten ontglippen.

MX5 na "Italian Job"

Zoals reeds gezegd, kwam Fiat in 2016 met de nieuwe 124. De Italianen maakten dankbaar gebruik van de basis van de Mazda MX5 die al aan zijn vierde generatie toe is. Ze eigenden de wagen zijn iconische grote snuit en koplampen toe en zorgden over alle lengte- en breedtegraden voor die stijlvolle "Italian look". Nagenoeg even snel ging Abarth er zijn gang mee. Ze rustten de 124 uit met 1.4 liter MultiAir turbomotor, goed voor net geen 170 pk, aangedikt met wat andere onderdelen uit het Abarthschap zoals de Record Monza-uitlaatlijn van de 595 Competizione. U raadt het al. De 124 buldert, vanbuiten zowel als vanbinnen. Vrees echter niet om hier mee om de vijf voeten naar de pomp te moeten. We hadden een gemiddelde van nog geen 8 liter, op een serieus geaccidenteerd terrein.

Binnenin voel je meteen dat je een in roadster zit, een echte raceroadster. De pedalen staan dicht bijeen, elegant in- en uitstappen is quasi onmogelijk (daarom hield ik mijn 8 maanden zwangere vrouw eruit) en het stuur lijkt wel tegen het raam en het zijframe geplakt. Na een paar uur rijden glinsterde de binnenkant van de voorruit al omdat bij het manoeuvreren onze blinkende kneukels er steevast contact mee zochten. Nog een minpuntje, en dat mogen ze ook bij Mazda opschrijven, is dat de grote knop die de display bedient pal op handpalmhoogte ligt als je aan het schakelen bent. Gelukkig fungeert de handrem als handige armleuning (en bij het starten als soort van launch control stick). Om maar te zeggen, veel plaats is er niet. Zoek ook niet naar een handschoenkastje.

Ook het interieur is één en al MX5, al krijgt dat met dat grote Abarthlogo op het stuur wel een andere dimensie. En toch, tussen de zachte alcantaratoetsen vallen vooral de plastic-elementen op. Zoals het kille kastje achter ons, of die harde zonnekleppen.

De GT komt met een carbondak, dat best wel isolerend is. Dat mochten we in een fikse regenbui ondervinden. Echter, ook hier ontbreekt wat afwerking. De wind schuifelt snel doorheen de cockpit, de afwerking in mousse oogt ook niet bijster mooi, net zoals de bouten die het dak aan het koetswerk binden. Het dak lijkt er wat op gesmeten. Maar ach, we zitten goed en comfortabel in de diepe lederen zetels en als we de startknop indrukken zijn we al die kleine minpuntjes even snel weer vergeten. Hebben we al gezegd dat de 124 buldert, vanbuiten zowel als vanbinnen.

Speedboot

We openen in de Oostkantons, net ver genoeg om de wagen wat gewoon te worden en ons heerlijk te nestelen. Niet té diep want de neus is zo al lang en breed genoeg. Alsof je uitkijkt op het dek van een speedboot. Het Duitstalige gebied ligt er om te beginnen nat bij en zelfs bij de flauwste bochten voel je je meteen wat ongemakkelijk. Niet dat de wagen onstabiel is, maar het is afwachten of de wagen zal onder- dan wel oversturen. Gelukkig droogt het snel op en bieden de Bridgestone Potenza's genoeg vertrouwen. Het blijft wennen, want bij het acceleren in een bocht krijgen we toch het gevoel dat de rijlijn wordt beïnvloed, iets wat we niet gewoon zijn omdat we gewoon te weinig in een achterwielaangedreven roadster zitten. Het blijkt niets meer dan een gewenning, want al vlug ontdekken we heel wat rijplezier en merken we dat Abarth wel iets aankan en te vertrouwen is.

Zweepslag

Toch blijft het uitkijken, want als we het gaspedaal iets steviger indrukken, lijkt de 124 als door een zweep geslagen en komt het differentieel goed van pas, weliswaar enkel in korte situaties want bij glooiende lastwissels in een hogere versnelling gedraagt de wagen zich heel volwassen. Dagen later, wanneer het opnieuw nat ligt, blijkt dat dat differentieel bij regenweer op vakantie gaat naar de zon. Maar zelfs dan verrast de wagen niet. We ondervinden al snel dat de bolide best wel voorspelbaar is, en dat je ieder "ongemakje" zelf in de hand werkt. De kont leeft, maar heeft geen eigen leven. Het voelt zelfs aan alsof de achterkant ontgoocheld is als we niet uitgaan op zijn uitnodiging(en). Maar daar is het ons tenslotte ook niet om te doen.

Wel blijft de vraag: voor wie is deze auto eigenlijk weggelegd? Enerzijds voor zij die een sportieve look missen bij de gewone Fiat 124. Die oogt bij momenten wat braaf en lijkt eerder weggelegd voor de nostalgische cruiser met leren handschoentjes (die hij wel zal moeten aanhouden als hij ergens stopt - remember: handschoenkastje). Anderzijds voor de echte sportieveling en Abarth-adept, want deze wagen ademt toch snelheid en performantie uit (ondanks "maar" 170 pk). We waarschuwen wel dat enige carcontrol een pluspuntje is. Het is geen wagen voor de eerste de beste waaghals. Daarmee doe je de Abarth te kort en toon je iets te weinig respect voor de volledige historiek van het merk. Ja, het blijft een hebbeding en wellicht bij velen niet meteen "top of mind" bij de aankoop van een sportieve roadster. Ze hebben echter ongelijk want in deze Abarth GT-versie is en blijft de Fiat 124 een bloedmooie Italianer en Abarth zorgde voor genoeg "look & feel" om de bestuurder te doen vergeten dat hij in een MX5 zit.

Ergens mogen Fiat en Abarth van ons hierop verderbouwen, anderzijds hopen we dat deze wagen het statuut van oldtimer en stijlicoon krijgt alvorens hij een opvolger krijgt. Van iconen blijf je nu eenmaal liefst zo lang als mogelijk af.