Assen: Dubbele zege en titels voor Luc Branckaerts en Dieter Kuijl

De laatste twee raceweekends van de Belcar Historic Cup ‘Powered by St. Paul’ worden in het buitenland verreden met wedstrijden in het Nederlandse Assen en op de Duitse Nürburgring. Afgelopen weekend was Assen aan de beurt in het kader van de Tabac Classic GP. Een bijzonder knap weekend waarin ook de Belgische Historics hun plaats verdienden met een mooi en kwalitatief hoogstaand deelnemersveld van 44 wagens.

Een snel en zeer technisch circuit ontdekken via de kwalificatie is bijzonder moeilijk. De wedstrijddirectie had tijdens de briefing gewaarschuwd dat ze tijdens de eerste drie ronden een oogje zouden dicht knijpen, maar nadien moesten de track limits worden gerespecteerd. Drie ronden is uiteraard weinig om de limieten van dit technisch moeilijk circuit te vinden en zodoende werden nadien talrijke straffen uitgedeeld voor het niet respecteren van track limits, de witte lijn bij het oprijden van het circuit en de speed limit in de pitlane. Piloten die hun snelste chrono’s zagen verdwijnen of vijf plaatsen werden achteruit gezet waren ondermeer Luc Moortgat, Eric Nulens, Erik Qvick, Evertjan Alders, Erik Bruynoghe, Patrick Verbelen, Roessle, enz.  

De pole algemeen was opnieuw voor de razendsnelle Corvette C4 ZR1 van Luc Branckaerts voor de broers Tim (BMW E36) en Wim Kuijl (Ford Capri RS 3100 Cosworth), Erik Qvick (BMW E36 STW), Ben Thaens (BMW E36 325i), Samuel Verheggen (Mercedes 190 Evo2 AMG), Erik Bruynoghe (Porsche 911 SC), Luc Moortgat (Porsche 964 RS), enz.

De pole’s in de respectievelijke platformen waren voor Branckaerts (3), Tim Kuijl (4), Wim Kuijl (2) en Marc Roessle (1). Dieter Kuijl, Anthony Vonk, Geert Dierckx en Leonard Batenburg kenden pech tijdens de kwalificatie en moesten achteraan aansluiten. 



Race 1: Mooie strijd voor de zege met drie wagens uit verschillende platformen

Geen Samuel Verheggen op de startgrit door een defecte benzinepomp net voor de start. De onfortuinlijke Mercedes-rijder, derde in de tussenstand in platform 3 scoort op die manier zijn tweede 0-resultaat van het seizoen en zodoende waren zijn twee bonussen opgebruikt.

Tim Kuijl schoot met zijn BMW het snelst uit de startblokken voor Branckaerts (Corvette), Moortgat (Porsche), Wim Kuijl (Capri), Alders (BMW), Bruynoghe (Porsche), Theunissen (BMW), en snelstarter Van Haelst (Mazda) die onmiddellijk net als Alders een pak plaatsen goed maakte. Tim Kuijl kon zijn leiding handhaven, terwijl Branckaerts ook in Wim Kuijl zijn meerdere moest erkennen.
Na twee ronden waren Leonard Batenburg en Dieter Kuijl vanuit de achterste gelederen reeds opgerukt naar een respectievelijke 8ste en 11de plaats algemeen. In de derde ronde kwam de safety car de baan op voor een oliespoor afkomstig van de versnellingsbak van Opel Calibra van Raphaël Bruneel. Dit duurde vrij lang en met nog een kleine 9 minuten op de teller werd het peloton opnieuw los gelaten. 

Tim Kuijl kon deze keer de druk van de supersnelle Corvette niet weerstaan en die rukte op naar de leiding, terwijl Leopold Batenburg en Dieter Kuijl hun respectievelijke BMW M3 en Ford Capri Cosworth nog voorbij Alders, Verbelen en Van Haelst op een knappe zevende en achtste plaats wisten te parkeren. Batenburg ging een ronde later nog voorbij de Porsche van Luk Moortgat terwijl de Capri van Dieter Kuijl begon te sputteren door brandstofproblemen.
Ook de leidende Corvette viel plots stil door een defect differentieel. Maar in diezelfde ronde ging ook de BMW 2002 van Floris Fick vrij hard van de baan en de koersdirectie haalde de rode vlag boven. 

Branckaerts wint ondanks pech

Het reglement zegt dat bij een rode vlag de race wordt stil gelegd en posities van een ronde eerder de definitieve uitslag is van de race. Met andere woorden werd Luc Branckaerts alsnog tot winnaar uitgeroepen voor de broers Tim en Wim Kuijl. Meteen ook de winnaars in de platformen 3, 2 en 4. Erik Qvick had af te rekenen met een nukkige derde versnelling en viel met zijn BMW E36 STW net naast het algemeen podium. Hij bleef wel de meerdere van Bruynoghe die het Porsche duel won van Luk Moortgat. Leonard Batenburg en Dieter Kuijl reden een zeer knappe inhaalrace vanuit de achterste gelederen en bolden respectievelijk als zevende en achtste over de meet voor Van Haelst, een knappe Verbelen en Alders in de BMW 325i die net de 24H Zolder achter de kiezen had.
De koersdirectie deelde nadien nog straffen uit aan Dieter Kuijl en Patrick Verbelen wegens inhalen onder geel. 60 seconden voor Dieter en 30 seconden voor Patrick. Hierdoor maken beiden een duik in de rangschikking en moest Dieter Kuijl zijn zege in platform 1 inleveren ten voordele van Christian Roessle die de volle puntenpot pakte in zijn Ford Escort RS 2000.  

Het ongelooflijk verhaal van Luc Branckaerts midden de titelkoorts

Branckaerts won de race zodoende zonder over de eindmeet te rijden. Het differentieel van zijn Corvette had het begeven en hij had geen reserve bij. Normaliter zou hij niet meer starten op zondag. Op zich geen groot probleem omdat hij nog geen schrapresultaat had, maar de aard van het beestje besliste er anders over. Méér dan 300 km huiswaarts rijden om een differentieel van onder een andere wagen te halen zag de gewezen beroepsrenner niet zitten. Na heel wat telefoontjes werd in de buurt een baanversie gevonden van de Corvette C4 en Luc kocht de wagen op voorwaarde dat de eigenaar het differentieel er meteen vanonder zou halen. De wagen zelf zou dan later worden opgehaald. Het differentieel werd dan in de paddock tijdens de nacht gemonteerd en de Corvette stond opnieuw op de startgrid van de tweede race. Een straf verhaal, maar de leider in het kampioenschap kon zichzelf als eerste kampioen kronen bij winst in race 2.

Zelfde trio op podium van race 2. Titels voor Dieter Kuijl (FIA platform 1) en Luc Branckaerts (platform 3) 

De startopstelling van de tweede race van het weekend was de uitslag van de eerste race en zodoende stond Branckaerts opnieuw op de pole voor de BMW van Tim Kuijl, de Capri van Wim Kuijl, de BMW van Erik Qvick, de Porsches van Bruynoghe en Moortgat, de BMW M3 van Leonard Batenburg, de Mazda van Van Haelst enz. Door de omstandigheden in race 1 vertrokken Samuel Verheggen en Dieter Kuijl vanuit een respectievelijke 43ste en 39ste positie.
 

Tim Kuijl pakte opnieuw de koppositie met Branckaerts en broer Wim in zijn zog. Ben Thaens en Leonard Batenberg lukten beiden in hun BMW een knappe start en nestelden zich in de voorste gelederen. Iets later ging Wim over Branckaerts die inzake het kampioenschap voldoende had om voor Moortgat te finishen om zodoende de titel te pakken in platform 3.
 

Een safety car in de vierde ronde zou de wedstrijd hertekenen. Tim kon de banden van zijn BMW niet op temperatuur houden en na de herstart wist Branckaerts de leiding te pakken en ging ook Wim voorbij aan broer Tim.
Twee ronden verder kwam Bas Van Elderen in de problemen en stond stil op een gevaarlijke plaats. Meteen opnieuw code rood en voor de tweede maal op rij werd de wedstrijd afgevlagd onder een rode vlag. Zodoende won Branckaerts zijn tweede race op rij en pakt met nog twee races te gaan op de Nürburgring nu reeds de titel in platform 3. Wim Kuijl werd tweede en doet een goede zaak in platform 2 met twee zeges. Idem voor broer Tim die ook de maximale score behaalde in platform 4.

Erik Qvick werd vierde algemeen terwijl Leonard Batenburg in zijn razendsnelle BMW M3 de top 5 afsloot voor de Porsche van Erik Bruynoghe en de Ford Capri van Dieter Kuijl die als zevende algemeen en winnaar in platform 1 over de meet bolde en na een knappe inhaalrace vanuit 39ste positie beloond werd met de titel in platform 1. Hij was zelfs de meerdere van Luc Moortgat die een gans weekend sukkelde met de bandentemperatuur en bijgevolg ook een nukkige weglegging.

Een knappe race ook van Ben Thaens die derde werd in platform 4 en Gust Van Haelst die met zijn Mazda RX3 wankel de top 10 afsloot en opnieuw via een derde plaats in platform 2 en een zege in de klasse flink scoort in het kampioenschap.

In de buik van het peloton kregen we ook enkele knappe duels te zien. Vooral de strijd tussen de Renaults Clio Williams van Matthias Van Hool en de Italiaanse amazone Ilaria Stalliviere was mooi om volgen. Beiden finishten tweemaal in elkaars schaduw. Ilaria staat aan de leiding in de klasse 4C, maar ze moet op de Nürburgring nog minstens één goed resultaat neerzetten om Matthias te kloppen voor de klasse-titel.      

Twee van de vier Belgische titels zijn reeds een feit voor Dieter Kuijl en Luc Branckaerts in hun respectievelijke platformen 1 & 3. Na zijn dubbele zege in Assen heeft Wim Kuijl opnieuw een beetje ademruimte inzake de titelstrijd in platform 2, maar Bruynoghe en Van Haelst zijn nog niet uitgeteld. In platform 4 is het mathematisch nog niet zeker voor Tim Kuijl, maar de titel is tastbaar voor de St. Paulrijder. 

Er volgt nog één raceweekend op 11, 12 & 13 oktober op de legendarische Nürburgring. Dan kennen we ook nog de kampioenen in de platformen 2 & 4. 

Foto's: Bravo Racing/Belcar Historic Cup - David Noels