Vanthoor: "What doesn't kill us makes us stronger"
Op persoonlijk vlak had ik het daar heel moeilijk mee. Als je plots aan je bed gekluisterd ligt of in een rolstoel zit, voel je je machteloos. Zelfs de meest banale dingen zoals naar het toilet gaan, worden plots echte uitdagingen. Ik kan niet zeggen hoe vaak ik zin had om in huilen uit te barsten... ik zat opgesloten, voelde me slecht in m'n vel en was niet echt het zonnetje in huis. Gelukkig was ik goed omringd, onder meer door Jacqueline, mijn partner, die mij ongelooflijk goed geholpen heeft. Alle dagen, een week na het ongeval, bracht zij me naar een kinesitherapeut gespecialiseerd in de revalidatie van sporters op topniveau. Daar deed ik 3 tot 4 uur per dag oefeningen, soms meer.
Ik heb heel hard gewerkt, omdat ik geloofde dat ik aan de start zou staan van de FIA GT World Cup in Macao. Dat was het enige waaraan ik kon denken: er zo snel mogelijk weer staan. Ik deed al wat ik kon. Persoonlijk voelde ik me goed genoeg, maar de dokters vertelden mij een week voor de race dat het risico te groot was bij een eventuele nieuwe crash... Ik had moeite om dat te begrijpen: ik had het Blancpain Sprint-kampioenschap en de Blancpain GT Series al verloren, ik had de kans gemist om de Audi R18 e-tron quattro te testen in Bahrein, hoewel ik uitgenodigd was door Audi, en nu kon ik ook niet aan de start verschijnen in Macao, een van mijn favoriete races. Het was moeilijk, maar ik besefte dat ik geen keuze had.
Nu ben ik dus wel klaar voor mijn comeback in de competitie, en jullie zullen wel begrijpen dat ik uiterst gemotiveerd ben. Ondanks alles wat ik verloren heb, denk ik toch dat dit ongeval me ook sterker gemaakt heeft. Pierre Dieudonné zei me: "What doesn't kill us makes us stronger" Ik hoop dat hij gelijk heeft. In elk geval weet ik dat ik niet meer helemaal dezelfde ben.
Uiteraard heeft het ongeval heel wat negatieve gevolgen gehad, zoals ik jullie vertelde. Maar toch is er ook een positieve kant: het heeft me de kans gegeven om wat afstand te nemen. Alleen in mijn bed heb ik de afgelopen maanden heel wat tijd gehad om na te denken. Ik heb veel nagedacht over mezelf. Op privévlak, maar zeker ook over mezelf als racepiloot. Ik heb me bijvoorbeeld afgevraagd waarom ik bepaalde fouten gemaakt heb in 2015. Ik heb beseft dat ik mezelf teveel druk heb opgelegd en dat ik daardoor vergat om plezier te beleven aan wat ik deed. Nooit was ik tevreden, altijd wilde ik nog meer. Als ik niet op kop lag, was ik boos. Ik kon de simpele dingen niet meer appreciëren waaraan je als piloot normaal plezier beleeft. Ik was heel gesloten en werd steeds veeleisender, voor mezelf maar ook voor de mensen om mij heen. Vreemd genoeg heeft het feit dat ik zo lang uit competitie was me de kans gegeven om beter te begrijpen waarom ik dat deed. Het heeft me opnieuw zin doen krijgen, en ik denk dat ik vandaag anders weer aan de start verschijn...
In deze moeilijke tijden heb ik ook gezien wie mijn echte vrienden zijn, op wie ik echt kan rekenen. Soms was ik verrast door de onverwachte aandacht die ik van bepaalde personen kreeg. Soms was het net andersom en was ik ontgoocheld in mensen die ik dacht beter te kennen. Ook Vincent Vosse is een van de mensen die mij echt gesteund hebben. Dat is grappig, want uitgerekend de avond voor de race in Misano had ik een beetje woorden met hem gehad. Ik had op internet een artikel gelezen waarin hij sprak over mijn vervanging, terwijl ik ervan uit ging dat ik in Zandvoort aan de start zou staan. Toch was hij na het ongeval een van de mensen die me het meest aangemoedigd hebben. En dan was er natuurlijk Jacqueline, die me echt door dik en dun gesteund heeft. Haar steun is echt cruciaal geweest. Over steun gesproken: ik maak van de gelegenheid gebruik om alle mensen te bedanken die me hun sympathie betuigd hebben. Dat heeft me echt deugd gedaan.
En nu dit alles achter de rug is, kijk ik weer volop naar de toekomst! Aangezien dit ongeval me ook heeft geholpen om mijn lichaam beter te leren kennen en andere delen te trainen, geloof ik dat ik snel weer op mijn beste niveau zal zijn. Ik ben niet bang om pijn te hebben, maar ik weet wel dat ik misschien nog wat tijd nodig heb om fysiek weer helemaal in topvorm te zijn, vooral op het vlak van uithouding. Dat is, als ik het zo mag zeggen, mijn enige 'vrees' voor deze 12 Uren van Sepang, fysiek een zeer zware race, vooral wegens de warmte. Maar ik ben zo gemotiveerd dat dat een eventueel gebrek op dat vlak ruimschoots moet compenseren.
Tot binnenkort.
Laurens
Tweet
Rudi Steylaerts