Patrick Tambay (1949 - 2022)

Zondag 4 december overleed Patrick Tambay op 73 jarige leeftijd na een lange ziekteperiode. Tambay kende zijn gloriedagen in het begin van de jaren tachtig van vorige eeuw toen hij bij Ferrari Gilles Villeneuve verving en met het Italiaanse merk 2 zeges behaalde in de formule 1. Tambay stond bij een Grand Prix ook vijfmaal op de pole.

Patrick Tambay zou oorspronkelijk een carrière in de skisport najagen maar een bezoek aan de GP van Monaco in 1971 deed hem overstappen naar de autosport. In 1972 won hij het Elf Stuur op Paul Ricard en eindigde hij voor zijn debuut in de Formule Renault als negende. Het jaar daarna finishte hij in die klasse als tweede na René Arnoux en Elf zorgde dat hij de sprong kon maken naar de formule 2. In deze klasse besloot hij als zevende in zijn eerste seizoen en derde in zijn tweede en derde seizoen. 1977 zag hem verhuizen naar de Verenigde Staten waar hij de CanAm titel pakte. Maar vooral dat jaar debuteerde hij in de formule 1.

Met een Ensign N177 van Theodore Racing maakt hij zijn debuut in de formule 1 tijdens de GP van Groot-Brittannië en al in zijn tweede race scoorde hij een punt en zou dat jaar nog tweemaal in de punten finishen. Ferrari en McLaren boden hem een contract aan en hij koos voor dat laatste merk. Maar het bleek de verkeerde keuze, de wagens van het Britse merk bleken niet competitief en in 1979 scoorde hij zelfs geen enkel punt. Zonder stuur in de formule 1 voor 1980 keerde hij terug naar de CanAm waar hij een tweede titel pakte.

In 1981 kwam hij terug uit voor Theodore Racing in de formule 1 om in de loop van het seizoen over te stappen naar Ligier. In 1982 reed hij drie races voor Arrows alvorens te verklaren dat hij de formule 1 voor bekeken hield. Het plan was om terug CanAm te doen, maar de dood van Gilles Villeneuve in mei 1982 maakte dat hij door Ferrari opgeroepen werd om de Canadees te vervangen. Dat jaar won hij de GP van Duitsland en eindigde zevende in de eindstand. Het leverde hem een vaste stek op bij de Scuderia Ferrari. Hij won de Grand Prix in Imola en werd vierde in de eindstand maar voor 1985 werd hij bij Ferrari vervangen door Michele Alboreto.
 

In 1984 verving Tambay Alain Prost bij Renault maar beter dan een tweede plaats in Dijon kon hij niet doen. Hij eindigde elfde in de eindstand en dit was ook in 1985 het geval. Renault stopte dat jaar met de formule 1 en voor 1986 maakte Tambay de overstap naar Lola Haas. De wagen was echter niet competitief en een vijfde plaats in Oostenrijk was zijn beste resultaat. Tambay zei de F1 vaarwel en reed nog in Rally-Raid, het kampioenschap Sport-Prototypes (Jaguar) alsook in het IMSA (Bugatti). We zagen hem nog even terug voor de Grand-Prix Masters (2005 – 2006), waarna hij zich concentreerde op het coachen van zijn zoon Adrien.

Foto's: Georges De Coster