24H Le Mans: Le Mans 1970: Porsche wint eindelijk!

Vandaag, dag op dag exact een halve eeuw geleden, werd de finishvlag gezwaaid in de 24 Heures du Mans 1970. De legendarische etmaalwedstrijd op het circuit de la Sarthe zou uitdraaien op een verbeten strijd tussen Ferrari en Porsche. Kosten noch moeite werden gespaard en uiteindelijk zou het Duitse merk het laken naar zich toetrekken, na jaren van lijdzaam toekijken. Richard Attwood en Hans Herrmann verzekerden zich in van een plaatsje in de geschiedenisboeken door Porsche de eerste algemene triomf in Le Mans te bezorgen.

Titanenstrijd

Sinds vele jaren domineerde Ferrari het WK der Merken, zoals de toenmalige benaming van het FIA-WEC luidde. Naar het einde van de jaren ’60 verzwakte de positie van ‘Il Cavallino’. Na de titel in 1967 in de wacht gesleept te hebben met de 330 P4, ontzag het Italiaanse merk zich het jaar daarop voor de eerste maal van een officiële deelname aan het wereldkampioenschap. Porsche, dat ook sinds de oprichting steeds aanwezig was, streed vele jaren voor klasse-overwinningen, wist zich soms te meten met de “groten” en enkele malen zelfs te verslaan. Hoofdzakelijk op heel ‘technische’ circuits zoals de Targa Florio en de Nürburgring bleken de wagens uit Zuffenhausen hun slag te kunnen slaan.

Mooi meegenomen, maar toch nog net niet te vergelijken met een triomf bij een absoluut topevenement. Dat was immers de 24 Uur van Le Mans, ’s werelds grootste uithoudingswedstrijd. Die stond al jaren op het verlanglijstje van het Duitse merk. Het circuit de la Sarthe stond bekend als een ‘circuit moteur’ waar voor 80% ‘full trottle’ werd gereden en de grote vermogens de kleintjes verpletterden! Vanaf 1968 beschikten de 907 en later de 908 over de juiste kaarten om Porsche een eerste algemene overwinning in de Franse uithoudingsklassieker te schenken. Toch wist de inmiddels gerodeerde Gulf Ford GT40, ingezet door het team van meesterstrateeg John Wyer, zowel in 1968 als het jaar daarop zand te strooien in de ogen van de Duitsers. In 1969 kwam Zuffenhausen op de proppen met hun ultieme wapen, de 917 die uitkwam in de sportwagenklasse met een motor gelimiteerd tot een cilinderinhoud van 5 l. De nieuwe bolide debuteerde in de 1000 km van Spa en boekte in de GP van Oostenrijk dat jaar nog zijn eerste zege. Gedurende de rest van het seizoen ’69 sleutelde Zuffenhausen aan de 917 om in 1970 een deftige aanval te kunnen doen op het WK, en Ferrari te verslaan.

Inmiddels stoomde Maranello in allerijl een tegenstander klaar. Die heette 512 S en bleek nog niet helemaal op punt te staan op het einde van het jaar. Daarbij had de bolide last van overgewicht. Heel Italië had immers in 1969 zeer zwaar te lijden onder de ‘Automno Caldo’, een uitloper van mei 1968 wat zich vertaalde in immense stakingen in de staal- en dus ook de auto-industrie! Aanvankelijk bleek het seizoen 1970 best spannend te worden. Dat ging van start met de 24 uur van Daytona en vertaalde zich in een dubbelslag voor de Gulf 917 K's, gevolgd door de Ferrari 512 S van Andretti-Merzario-Ickx. Maar Maranello vocht terug. In de 12 uur van Sebring zegevierde Andretti-Merzario-Giunti.

De Porsches leden erg door het ‘flexen’ van hun chassis, een serieus probleem waarmee 917 gedurende zijn hele carrière behoorlijk zou blijven worstelen. Toch bleef Zuffenhausen de Italianen de baas. Voor de erg technische circuits ontwikkelde Porsche de 908/02, een compacte sport-prototype die in die omstandigheden de te logge 917 verving. Maranello beschikte reeds over hun 3 liter sport-prototype. De 312PB, zoals dit type heette, was ruim een jaar eerder ontwikkeld en nam deel aan het WK in 1969. Om zich volledig te kunnen concentreren op de ontwikkeling van de 512 S schoof Ferrari het project aan de kant.  

Langste nacht

Door het tegenvallend seizoen was Ferrari enorm gebrand op een overwinning in de belangrijkste wedstrijd van het seizoen, de 24 uur van Le Mans. Maar Porsche hoopte, na al die pogingen in het verleden, eindelijk ook eens te scoren op het circuit de la Sarthe. Beiden spaarden kosten noch moeite. Bij de sportwagens telde men niet minder dan 12 exemplaren van het type 512 S waaronder vier daarvan ingeschreven door de Scuderia Ferrari voor Ickx-Schetty, Vaccarella-Giunti, Bell-Peterson, Merzario-Regazzoni. Zij beschikten over de ‘long tail’ versies, goed voor een hogere topsnelheid op de rechte lijn. NART verscheen met 2 exemplaren, geflankeerd door een koppel door de fabriek uitgeleende 312PB's. De Scuderia Filipinetti was present met een drietal wagens, aangevuld door Ecurie Francorchamps en Escuderia Montjuich die zich elk nog ontfermden over een 512 S. De Duitse oppositie telde 8 917's. Porsche zelf trad aan met 3 wagens. Een tweetal korte versies en 1 ‘Langheck’. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ook Gulf Racing met een ‘Langheck’ zou rijden, maar tijdens hoge snelheidstests bleek deze versie zeer onstabiel waardoor Weyer opteerde voor de korte uitvoering. De tandem Elford-Ahrens Jr. mocht als eerste kiezen en ging voor de lange versie.

Het duo Herrmann-Attwood kreeg de 5 l 917 K, ingeschreven als ’Team Salzburg’. Gulf Porsche meldde zich aan met 3 korte versies voor de equipages Siffert-Redman, Rodriguez-Kinnunen en Hobbs-Hailwood. Beide renstallen werden geflankeerd door het Martini International Racing Team met een door Zuffenhausen ontleende 917 ‘Langheck’ voor Larousse-Kauhsen en een tweetal 908/03's. David Piper sloot de lijst af met zijn 917K die hij deelde met Van Lennep. Op de deelnemingslijst prijkte nog een derde 908/03 op voor Lins-Marko, ingeschreven door Solar Production van Steve Mc Queen, als voorbereiding voor zijn film ‘Le Mans’. Die zou bij de sport-prototypes bikkelharde concurrentie ondervinden van een viertal officiële Alfa Romeo’s Tipo 33/3 Coda Lunga en 3 Matra’s MS650.

Reeds van bij de kwalificaties ontketende het duel tussen Ferrari en Porsche. Daarbij zette Vic Elford de Langheck op pole, op de hielen gezeten door de 512 S van Nino Vaccarella. Dan volgde de 917K van Siffert, de Ferrari van Merzario, op zijn beurt gevolgd door de Porsche van Rodriguez en de 512 van Ickx.

Na het startsein verzilverde Elford zijn pole. Siffert, die zeer goed wegkwam, sloot aan met daarachter Vaccarella als eerste Ferrarist en de 917K van Rodriguez. Kort daarop verschalkte de Mexicaan de Ferrari die vervolgens nog een plaats verloor aan teamgenoot Merzario. Arturo bleef aanvallen en verschalkte vervolgens Rodriguez. De Italiaan zocht kort daarop de pits op in de waan van een lekke band! Inmiddels drie Porsches op kop, aangevoerd door Elford. Na 28 minuten verloor de Scuderia een belangrijke pion. Vaccarella kwam binnen met een defect drijfstanglager. Na 50 minuten kwamen de koplopers binnen voor een tankbeurt. Pedro Rodriguez bleek daarbij de winnaar, gevolgd door Elford. Ickx als best geplaceerde Ferrarist volgde in vierde stelling, voorafgegaan door Hobbs.

Na anderhalf uur begon het te regenen, iets later viel het water met bakken naar beneden. Inmiddels kondigde de tweede reeks pitstops zich aan. Nu nam Siffert de leiding voor Elford waarop een adembenemend duel ontstond voor de kop. Om 17h25 sloeg het Gulf team alarm. De 917K van Rodriguez reed met lage snelheid over het circuit en trachtte vergeefs de stands te bereiken met een uitgelopen drijfstanglagerschaal. Merzario stootte door naar een derde positie. Nog steeds verwikkeld in een duel om de kop verbrak Elford het absolute ronderecord. Ferrari klaar voor een aanval? Misschien wel...

Ickx vertoefde, samen met Merzario, mee vooraan en hield het gas er flink op. Toch na slechts 4 uur wedstrijd sloeg het noodlot toe voor Maranello. Olie op zijn voorruit dwong Reine Wissel, die een 512 S van de Scuderia Filipinetti piloteerde, om van het gas af te gaan. Bij Maison Blanche werd Regazzoni verrast door de trage Ferrari. Beide wagens raakten mekaar. Parkes, die erachter volgde met de zusterwagen van Filipinetti, kon het incident niet ontwijken. In een wanhoopspoging om het drama te vermijden blies Bell, die zich inmiddels aan de plaats van het onheil bevond, de motor van zijn 512 S op. Hierdoor verloor Maranello plotsklaps 4 potentiële kanshebbers voor de overwinning! Ickx, in vierde stelling rijdend, bleek daarbij de enige Ferrari in een goede positie. Door al deze schermutselingen maakte Herrmann een discrete opmars in het klassement. Het vijfde uur legde hij beslag op de vijfde plek in het klassement. Inmiddels leidden Elford en Siffert de dans.

Rond middernacht sloeg Porsche alarm. De leidende 917 L van Elford draaide tragere tijden dan ooit. Een bandenprobleem zo bleek, waardoor de ‘Langheck’ wegzakte in het klassement. Ickx maakte zich klaar voor een aanval en reed inmiddels in tweede stelling, op zijn beurt gevolgd door Herrmann! Om 1u35 ‘s ochtends verloor de Scuderia Ferrari zijn laatste hoop. Jacky Ickx, die alles uit de kast haalde, blokkeerde tijdens het aanremmen van de Ford chicane een wiel en verloor controle. De 512 S crashte waardoor Herrmann zijn tweede plek overnam.  Om 2 uur ’s ochtends was het over voor leider Siffert. De motor van de 917K gaf de geest door een afgebroken uitlaatklep. Doordoor verscheen de 917K van Team Salzburg aan de leiding! Elford, die inmiddels aan een mooie remonte bezig was, legde na 11 uur wedstrijd beslag op de derde plaats, twee uur daarna reed hij in tweede stelling op 2 ronden! Zou hij het lukken om opnieuw de leiding te nemen? De techniek besliste daar anders over. Inmiddels was het eindelijk gestopt met regenen. Het wedstrijdtempo steeg. Om 8u30 zocht ‘quick Vic’ de pits op voor aanhoudend vermogenverlies. Na controle bleek de motor op zijn laatste benen te lopen.

Hierdoor kon Attwood, die inmiddels het stuur van Herrmann had overgenomen, het wat rustiger aan doen zonder Larousse, die op 3 ronden reed, uit het oog te verliezen. De 512 S van NART, gepiloteerd door Sam Posey, reed als beste Ferrari pas in vierde stelling, gevolgd door de Ferrari van Ecurie Francorchamps. Tijdens het resterende deel van de wedstrijd bleven de posities ongewijzigd. Om 4 uur ’s middag schonk de tandem Herrmann-Attwood Porsche zijn eerste zege in Le Mans! Een historisch moment! Slechts 7 van de 57 gestarte deelnemers bereikten de finish. Van een harde editie gesproken!


Tekst: Alec Lavaerts - Foto’s: Porsche