50 jaar geleden won AJ Foyt de Indy 500 én de 24 uren van Le Mans
Foyt: "Het enige wat ik kan zeggen, is dat ik blij ben dat hij (Gurney) mij koos als co-rijder. Het lijkt niet vijftig jaar geleden, maar onze gezondheid toont dat wel aan. Ik heb altijd veel respect gehad voor hem, als autobouwer en als rijder. We waren al lange tijd vrienden en hij gaf mij een kans."
Gurney: "Ik koos hem voor slechts één reden namelijk dat hij een winnaar was. Ik voelde dat we zouden gaan winnen met AJ in de wagen. Hij was geen specialist in circuitraces zoals mij, maar hij zette een geweldige prestatie neer. We hadden veel plezier en langzaamaan werd de wagen erg aangenaam, rustig en snel, zonder slechte gewoontes. Het was een fantastische tijd."
Vijftig jaar later ben je nog steeds het enige volledig Amerikaanse team dat Le Mans heeft gewonnen. Verrast je dat?
Foyt: "Dat is een uitstekend gevoel, vooral omdat slechts enkele van mijn races overzees waren en ik gelukkig genoeg was om ze te winnen, de meeste van mijn wedstrijden waren in de VS. Ik ben Amerikaan dus het betekent veel. Ik werd verschillende malen uitgenodigd om terug te keren, maar ik zei dat ik als debutant was gekomen en had gewonnen en dus geen reden had om terug te komen."
Gurney: "Verrast het mij? Ja, dat doet het zeker. Maar al die watjes die niet zijn teruggekeerd, ik weet niet wat hen tegenhoudt. Ford vertelde ons dat ze ervoor wilden gaan en ze zijn ervoor gegaan. Ik ben trots dat ik daar deelde vanuit maakte, net als AJ dat is."
Jullie waren beide deel van een zeer speciaal moment in de Amerikaanse autosportgeschiedenis. AJ, jij won de Indianapolis 500 en won Le Mans. Dan, jij won Le Mans en vervolgens de F1-race op Spa in een wagen de je zelf bouwde, de eerste en enige keer dat een Amerikaan dat lukte. Hoe denken jullie terug aan die periode in jullie carrière?
Foyt: "Ik denk niet dat de (huidige) jongens beseffen wat ze missen. Samen met Dan reden we in een totaal andere discipline. Ik hield toen van racen met midgets, sprints en stock cars. Dan hield van racen in Europa en hij deed dat goed. Ik respecteer hem daarvoor en om een kleine Texaan te hebben opgepikt om de 24 uren te gaan rijden. Ik weet nog dat velen in die tijd mij wild vonden, maar Dan had vertrouwen in mij en ik wist dat als hij de set-up juist kreeg, ik een kans had om even snel te zijn."
Gurney: "Terugkijkend was dat natuurlijk een hoogtepunt in mijn carrière. Ik denk dat racepiloten, mensen in het algemeen, iets willen om over te pochen. AJ en ik hebben zoiets en dat is een geweldig gevoel."
Hoe werd de strategie bepaald voorafgaand aan de race? Werd je erbij betrokken?
Gurney: "We negeerden de Ford strategie."
Foyt: "Dan zei dat, ik niet."
Gurney: "We probeerden gewoon onze ervaring te gebruiken. Ze verwachtten dat we de snelsten zouden zijn en dat we elkaar zouden proberen kloppen voor de snelste tijd en dat de wagen daarom niet zou finishen. Dus we zeiden 'yeah, you're right' maar hielden er geen rekening mee."
Dan, kan je ons iets vertellen over je akkefietje met Ferrari?
Gurney: "Wel, het was nog donker, maar het ongeval met Mario (Andretti) dat de andere wagens al uit de race had geknikkerd was reeds gebeurd. Ik denk dat we de laatste Ford in de race waren en die ging nog steeds lekker. Michael Parkes was een erg goede piloot en tevens ingenieur van de raceafdeling van Ferrari. Ik vertraagde zoveel mogelijk zonder te remmen. We waren zo'n drie mijl per uur sneller dan hen, ook al had hij mijn slipstream. Zodra ik echter rustig vertraagde bevond hij zich meteen een heel stuk dichter en flikkerde met zijn lichten. Natuurlijk had ik een snellere wagen en ik had kunnen wegrijden, maar ik wou geen risico's nemen. Het was moeilijk. Hij reed zo gedurende drie ronden en toen begon ik het moe te worden. We naderden Arnage, een rechtse bocht van 90°. Ik reed een mooi plat stukje gras op maar hij reed in mij. We reden toen één en twee. Ik keek in de spiegel maar maakte geen gebaren en daar zaten we dan, vijftien of achttien seconden. Uiteindelijk reed hij eerst verder en daarna ik ook. Ik haalde hem echter gemakkelijk weer in, ik denk dat hij zijn wagen, en vooral zijn remmen, te zwaar had belast door ons te proberen volgen."
AJ, kan je ons iets vertellen over iets verrassends dat je meemaakte in de ochtend na een lange nachtstint wanneer je een rijderswissel gepland had?
Foyt: "Dan wist wat hij deed. Ik vertelde de pitcrew dat ik binnenkwam omdat mijn armen te veel zeer deden en ze zeiden dat ze Dan niet konden vinden. Ik vroeg wat ze bedoelden, hij zal wel ergens aan het slapen zijn. Ze vertelden dat ik diende door te rijden en ik zei 'oh nee, doe me dat niet aan'. Dan lacht er nog steeds om, hij verstopte zich met opzet."
Gurney: "Dat verhaal is al meermaals gewijzigd. Om eerlijk te zijn dacht ik dat ik op tijd was. Ik was nog aan het wandelen met mijn vrouw en wist niet dat AJ vroeger binnenkwam."
Foyt: "Ik was doodmoe! Hoe dan ook, Dan had een groot aandeel in de overwinning en ik ben blij onderdeel te zijn geweest van dit team. Hij spoot Henry Ford II volledig onder met champagne en ik vertelde hem 'man, dat is de baas die je aan het onderspuiten bent!'"
Laten we het hebben over Henry Ford II. Praatte hij met jullie allen voor de race? Herinneren jullie zijn reactie na de zege?
Foyt: "Ik denk dat Dan hetzelfde idee had. We wisten dat we de auto niet mochten stuk rijden. We moesten hem koesteren zodat wanneer we er hard mee dienden te gaan, we ook hard konden gaan. Ik denk dat we zo de race hebben gewonnen."
Gurney: "We waren aan het vieren, Michael Parkes van Ferrari en al het Ford-personeel. We noemden hem niet Henry II maar Hank the Deuce. Hij was een imposant figuur en als hij je scheef bekeek, huiverde je en probeerde je weg te komen. Ik weet niet of hij het champagne spuiten leuk vond of niet, maar hij deed op zijn minst alsof en AJ en ik hadden een geweldig moment."
Laten we het hebben over het champagnespuiten. Was het iets spontaans? Zagen jullie fotografen?
Foyt: "Dat is waar. Ik denk dat Dan zo blij was als ik. Nu zie je alle Formule 1-piloten hetzelfde doen maar wij deden het vijftig jaar geleden. Het was gewoon een geweldige overwinning, voor ons beiden."
Hebben jullie enig advies voor de rijders die Le Mans aandoen?
Foyt: "Het is anders nu. Ze zouden de stoeltjes moeten hebben die wij hadden en de ophanging en de banden. Dan zul je zien wie de goede rijders en wie niet."
Gurney: "Ik zou aanraden om te luisteren naar de strategieplanners van Ford (wat wij niet deden). Het is een compleet andere tijd. Ze rijden elke ronde alsof het een kwalificatieronde is en verwachten dat de auto het volhoudt, iets wat onmogelijk was in onze tijd. Totaal anders, maar nog steeds met een groot belang voor de kwaliteiten van de rijders."
Foto's: Ford & Martijn Wouters
Tweet
Rudi Steylaerts