Ford Fiesta ST: Ford bepaalt de maatstaf

Al jaren bepaalt Ford met de Fiesta ST de maatstaf voor het segment van de "hot hatches". Gelijk welke constructeur er in dit segment uitpakt met een nieuwe wagen moet worden gemeten aan de "Sport Technologies"-versie van de Fiesta. Ook nu weer heeft Ford de lat heel hoog gelegd. We openden dit jaar met de test van ST-line en sluiten af met de ST. De cirkel is rond.

Het interieur en het exterieur van de wagen hebben we al grotendeels beschreven in februari bij de test van de ST-line, maar we hernemen graag nog eens. Vorig jaar kwam Ford met de zevende generatie van de Fiesta op de proppen. Aan de voorkant gaapt een steeds breder wordende walvismond, achteraan is hij een stuk meer volwassen en in de ST-versie zeker een pak ruiger. Vooral de grille waar de dubbele uitlaat in zit verwerkt, oogt ontzettend stoer en komt al flink in de buurt van die forse kont van de Focus RS. De Fiesta is er niet enkel een pak meer matuur en mooier op geworden, maar ook wat groter, al vertaalt dat zich niet in extra ruimte op de achterbank of in de koffer. Maar blijkbaar hebben we in februari niet goed gemikt, want je krijgt er wel degelijk een kinderwagen in weg (onze excuses dus). Het handige opbergsysteem met de losse plank is een meerwaarde en het is goed dat ze ook in dit koersbeest nog veel comfort en gebruiksvriendelijke ingreepjes (zoals de vele opbergvakjes) hebben behouden.

Want een koersbeest, dat is deze Ford Fiesta wel (ook al vormt de ST-line de basis voor de Ford Fiesta Sprint Cup op circuit en de Fiesta R2 in de rallysport). Qua "look and feel" benadert deze ST toch meer een echte racewagen.

Stoof

Onder de kap ligt een nieuwe 1.5 EcoBoost-benzinemotor, goed voor 200 pk bij 6.000 t/min en een koppel van 290 Nm tussen 1.600 en 4.000 t/min. Een tandje te hoog schakelen is dus nooit erg. De Fiesta trekt er zich met sprekend gemak uit. De driecilinder zorgt constant voor dat vertrouwde gebrom, maar in tegenstelling tot bij de ST-line, krijg je er hier het betere plofwerk bij. Als een dampende pruttelpot op een gietijzeren stoof, gevuld met een wild zwijn dat er nog uit wil. Ondenkbaar dat je dit geluid ooit beu geraakt, maar zij die toch liever genieten van een mooi muziekje kunnen rekenen op de prima installatie van Bang&Olufsen.

Het binnenwerk is quasi hetzelfde als dat van de ST-line, onder meer met een mooi ST-logo op het stuur en een overzichtelijk, gebruiksvriendelijk dashboard en zwevend infotainmentpaneel. Het grote verschil zit in de Recarozetels die voor een grotere man of vrouw nogal knellend rond de poep zitten, maar de ondersteuning (ook met de extra rugsteun) is wel geweldig. Als een warm coconnetje, waar je je echt veilig in voelt. Het enige waar de hersenen werk in moeten steken, is sturen en de pedalen beroeren.

U leest het: fraai smeedwerk en exquise machinerie, vast ontsproten uit de handen van bonkige werklieden met zwarte handen als kolenschoppen. Een klein bruggetje om te vertellen dat we deze wagen hebben meegenomen naar de Borinage, de mijnwerkersregio rond Bergen waar nog steeds duizenden families overleven in volkscités in de schaduw van een donkere terril. Niet het kleurrijkste hoekje van België en bij regenweer hangt er een dicht, zwaar gordijn van melancholie en tristesse. Alsof je door een lied van Amen Ra rijdt. Gelukkig zorgt onze blauwe reisgenoot voor veel kleur op onze tocht.

Op onze weg richting deze brok geschiedenis die we aanvatten net over de grens ter hoogte van Bernissart, krijgen we meteen een graadmeter van het verbruik dat verrassend genoeg in lijn ligt met dat van de ST-line, namelijk om en bij de zeven liter. Ford maakt in dit technologische hoogstandje gebruik van de allereerste cilinderuitschakeling om het verbruik te drukken en dat lijkt goed te lukken. Vrees geen vertraging als je het gas op wil en alle vermogen wil gebruiken, want de omschakeling gebeurt in een oogwenk. Neen, in een twintigste van een oogwenk!

Eens we de Borinage intrekken en we de “Normaal”-modus uit- en de “Sport”modus inschakelen komt dat goed van pas. Alhoewel, het is zeiknat, er staan overal diepe plassen en het lijkt alsof de modder van de omliggende velden werd gekotst. Ook de dagen erop kunnen we nooit genieten van droog weer.

En toch voel je meteen wat deze wagen in zijn mars heeft. Stabiliteit, een uitstekende balans, efficiëntie, … kortom alles wat een ST moet hebben. Echter bij het accelereren merken we toch behoorlijk wat wielspin op, ondanks een Quaif-sper. Terwijl de nochtans puike Michelin Pilot Sports zich voorbijsnellen, zoekt de Fiesta zich een baan vooruit. Opschakelen helpt. Zijn de omstandigheden te slecht om te genieten van de Fiesta’s capaciteiten, krijgen we de banden niet genoeg op temperatuur bij twijfelend vriesweer of is het Waalse brokkelasfalt niet meegaande genoeg,… Moeilijk te bepalen. Zelfs goed op dreef durft de wagen bij oneffenheden wat blijven zoeken. Pech, want in de luttele droge minuten die we krijgen voorgeschoteld, voelt de wagen ronduit fenomenaal aan. Bij elke herneming en weten we weer waarom Ford, en enkel alleen Ford, de lijnen uittekent binnen het segment van de gespierde B++ klasse.

Krokus

Eens de wagen bolt ben je wel vertrokken, voor bakken plezier. De wagen gedraagt zich in alle omstandigheden optimaal en zelfs in de “Sport”-stand wordt hij nooit bonkig. De wagen laat met zich spelen en het instuurgedrag is scherp en snedig, net zoals Ford ons belooft. En ja, die forse kont durft al eens sneller om de hoek te gaan dan de voorkant, maar de enige krimp die wordt gegeven, is een opwaartse rond onze mondhoeken. Buigen, wiegen, wankelen, niets daarvan. Enkel bij het harde remmen voelt de wagen wat zwaar aan, maar dat hebben we enkel gevoeld bij een kleine remtest. Tijdens het rijden zelf hebben we het nooit zo ervaren, integendeel. Het chassis is zonder twijfel het beste van alle matchboxes in het segment. Veel tijd om achteruit te kijken hadden we niet, maar het voelde alsof we een lange regenboogstreep achter ons door het landschap trokken en we de eerste krokussen uit de zware grond lokten.

Wat we wel merkten is dat het verschil tussen de “Normaal” en “Sport”-stand misschien iets te klein is. Eigenlijk is dat een compliment, want de “Normaal”-stand is al té goed. Dus ja, zelfs in het dagdagelijkse verkeer rijd je met een ST, en niet met een standje dat aanvoelt als een opgedreven ST-line. Die snellere respons van het gaspedaal en een nog net iets gerichter stuurgedrag, dat maakt eigenlijk het verschil niet meer. Deze wagen is in de gewone stand al goed, zoals hij is.

Ford heeft opnieuw een topproduct afgeleverd. Zijn ze in alle criteria de beste in het segment? Dat misschien niet. We hielden bijvoorbeeld van het sobere in de Peugeot 208 GTI of de Toyota Yaris GRMN, of het comfort en de afwerking van de Volkswagen Polo, maar alles wat we misten in andere wagens vonden we wel terug in deze wagen. Over de hele lijn is dit dus, zeker gezien die scherpe prijs, wel de beste.

Neen, iedere nieuwe wagen die op de markt komt in dit segment, zal zich weer moeten meten met de Ford Fiesta ST. Elk merk moet maar hopen dat bij een vergelijkende test deze ST er niet tussen staat. De concurrentie heeft tijd om bij te benen en dat zal zeker lukken, dat wel, maar ze kunnen maar beter de duimen kruisen tot ze rood en slaperig aanvoelen, dat generatie acht van de Fiesta nog even op de tekentafel blijft hangen.

Jammer dat Kerstmis al voorbije is, maar wie nog een pakje zoekt voor volgend jaar,... die kan aan dit cadeau onmogelijk zijn vingers snijden.